Allez, jongens en meisjes,
dat loopt nu toch wel aardig uit de hand hier.
Hoe je tegelijk 'de slimste' en 'de domste' mens kunt zijn...
17 mei 2009
A touch of Toots
Alleen het geluid van een mondharmonica klinkt door de speakers over het terrein aan de voet van het Atomium. Een eigenzinnige versie van ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel. Het 35.000-koppige publiek is stil. De 87-jarige Toots Thielemans zorgt voor een wat mij betreft ontroerend hoogtepunt op Belgavox, het festival op zondag 17 mei waarop zo’n 60 Belgische artiesten uit alle hoeken van het land spelen voor meer eenheid, solidariteit en respect in het land.
Dat-ie een echte Brusseleir is uit de Marollen. En dat het niet zal meevallen om Belgischer te zijn dan hij. En dat-ie daar trots op is. Dat vertelt Toots aan het publiek.
Voor een Nederlander een goede gelegenheid om in een keer een aardig overzicht te krijgen van wat er leeft in muzikaal België. Van Will Tura tot Zita Swoon en van Axelle Red tot Sandra Kim (die overigens niet ‘J’aime la vie’ zingt, maar ‘Highway to Hell' van AC/DC krachtig neerzet). Ook de monumentale oudjes Rocco Granata en Salvatore Adamo zijn van de partij.
Onder aanvoering van Arno sluiten alle artiesten samen af met zijn: ‘Putain putain c'est vachement bien
Nous sommes quand même tous des Européens’
Vooral de jeugd op het terrein zingt luidkeels mee. De rest van de tekst van dit nummer ('The Voice of Belgium Brussels') kan ik ook aanbevelen...
Toots vindt een microfoon en gaat spontaan meedoen met zijn mondharmonica. De laatste noten van het festival zijn van hem.
A touch of Toots.
10 Januari 2009
De Hallepoor in Sint-Gillis.
@@@@@@@ 2008 @@@@@@@
November
‘J’aime les Belges’
In Editions Jacques Brel aan Oud Korenhuis (Vieille Halle aux Blés, klinkt zo mooi in het Frans) in het hart van Brussel (op pisafstand van ’t manneke) is het hoofdkwartier van de erven Brel gevestigd: weduwe Miche en de drie dochters Chantal (†), France en Isabelle.
Brel, geboren (Schaarbeek, 1929) en getogen (Anderlecht) Brusselaar behoort tot mijn grootste favorieten. Mocht ik Franstalig zijn opgegroeid, dan had Bob Dylan een zware concurrent aan Brel gehad. Het gekke is dat Brel me diep raakte en raakt, zelfs al begreep ik tot voor kort nauwelijks iets van zijn teksten, en nu nog maar een beetje.
Hoewel: Mijn vlakke land, dat snap ik tot in het diepst van mijn ziel. Als ik kon wonen in een lied, zou het dit lied zijn. Ernaar luisteren voelt als thuiskomen. Tijdens de grote tentoonstelling in Brussel in 2003 rond de 25ste sterfdag van Brel moest ik om de haverklap grienen bij het zien en horen van de beelden en geluiden.
Ik had het weer toen ik onlangs de nieuwe documentaire ‘J’aime les Belges’ zag. Gemaakt door dochter France. Ik weet ondertussen dat je België niet kunt begrijpen en dus ook niet kunt uitleggen, maar ik vind deze documentaire ook een aanrader voor mensen die in dit land geïnteresseerd zijn. Voor Brel-liefhebbers is het sowieso een must.
De Vlamingen kozen pater Damiaan tot Grootse Belg, de Walen Brel. Ik sluit mij in deze aan bij de Walen.
’Ik kon niet om de armoede in Brussel heen’
Marcel Cloet, pastoor van St.-Gillis en
voorzitter Welzijnszorg
"De armoede, dat zijn cijfers; de armen, dat zijn mensen." Dat zegt een man die contact zoekt met de meest gekwetste, uitgesloten mensen. Maar ook een man die met cijfers, analyses en maatschappelijk draagvlak de politiek bestookt in de strijd tegen armoede. Marcel Cloet (64), pastoor van het Brusselse St.-Gillis, een van de armste gemeenten van België, en voorzitter van Welzijnszorg.
Op een grote tafel in de woon- en werkkamer in zijn stukje van de ietwat vervallen monumentale pastorie liggen de gesorteerde krantenknipsels en de keurige aantekeningen per onderwerp op fiches klaar. “Brusselse kloof arm-rijk dramatisch” kopte de voorpagina van De Standaard op 29 maart. “Dat ruim de helft van de allochtone jongeren hier geen werk heeft beschouw ik als een tijdbom”, aldus Marcel Cloet, die een vergelijking maakt met de situatie in de Parijse banlieues.
Dit is een deel van het artikel dat is gepubliceerd in het Vierde Wereldblad van mei-Juni 2008 en op de website van ATD Vierde Wereld in België. Een PDF-versie van het hele artikel vindt u hier.
Mijn op 1 na favorietste vrouw:
Zaterdag 31 mei – Zinnekeparade zindert !
Na de rellen in Anderlecht, waarover het laatste woord voorlopig nog niet gesproken is (de tijdbom tikt door), zinderde multicultureel Brussel op zaterdag 31 mei positief met de Zinnekeparade.
Groepen (‘Zinnodes’) uit allerlei wijken en namens allerlei organisaties namen deel aan deze inmiddels tot een traditie uitgegroeide tweejaarlijkse stadsparade.
“Zinneke is de naam die de Brusselaars aan de kleine Zenne gaven, de rivier die rond de stad stroomde en haar zo beschermde tegen overstromingen. Maar in het Brussels is een zinneke ook een straathond… en die werden indertijd wel eens in de Zenne gegooid. En zo komen we bij ons Zinneke: iemand van ongedefinieerde afkomst als symbool van het kosmopolitische en multiculturele Brussel”, aldus de organisatie. Mooi toch?!
Bij start en finish bij de triomfboog van het Jubelpark was het feest voor jong en oud.
Maar niet iedereen had een goede dag…
Vrijdag 9 mei: start kunstroute St.-Gillis
Onze gemeente St.-Gillis is een kunstenaarsgemeente met onder meer de Academie Sint-Lucas (architectuur, fotografie, grafisch ontwerp, vrije kunsten). Veel kunstenaars wonen en werken hier ook na hun studies. Aan de tweejaarlijkse Kunstroute deden dan ook meer dan 300 kunstenaars mee op ruim 100 locaties! Ook niet-professionele creatievelingen waren van de partij.
Op vrijdagavond 9 mei was de opening met allerlei muziek en manifestaties op het St.-Gillis Voorplein (Parvis St.-Gilles) en in het daaraan gelegen Volkshuis.
Gedurende drie weekends was er gelegenheid om de kunstenaars in hun ateliers en op allerlei ander locaties te bezoeken. Een mooie gelegenheid om de buurt en de buren beter te leren kennen.
In galerie CO21 aan de Taminesstraat was het thema ‘I hate yellow'. De kat maakt het niet uit, die lust hapjes in alle kleuren, neem ik aan…
België, België en België zijn maar 1 land !
Mei 2008
Terwijl de politici blijven modderen (en veel problemen in het land en in Brussel niet opgelost worden) zijn er nog steeds heel wat mensen die in België blijven geloven. Op 15 juli moet er op federaal niveau een akkoord zijn over allerlei zaken, met name de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde. Eindelijk heb ik een formulering ontdekt die het goed uitlegt (NRC 05-05-2008):
‘Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) bestaat uit de negentien gemeenten van het gewest Brussel, dat tweetalig is, en 35 omliggende gemeenten die bij Vlaanderen horen. Franstaligen in de Vlaamse gemeenten kunnen daar stemmen op de Brusselse kopstukken van Franstalige partijen. Vlaamse politici vrezen dat die gemeenten daardoor ‘verfransen’. Ze willen hier een einde aan maken door het kiesdistrict te splitsen in een Brussels en een Vlaams deel.’
Dit is weliswaar duidelijk, maar daarmee wordt het probleem niet kleiner, want er zit nog veel en veel meer achter dan wat er hier staat…
Op donderdag 1 mei 2008 vielen de Dag van de Arbeid en Rerum Novarum (altijd op Hemelvaart) samen en dat is behoorlijk uniek. Rerum Novarum is sinds 1891 het Roomse antwoord op de communistische 1 Mei-viering, waartoe besloten werd op de Tweede Internationale in 1889 in Parijs. Om te voorkomen dat alle katholieke arbeiders communisten en atheïsten zouden worden, kwam ook de kerk met sociale plannen voor de groeiende groep arbeiders, met name in de grote steden.
Zo’n optocht met rode vaandels in de straten van Brussel doet ietwat surrealistisch aan. Ook Arne Baillière is van de partij. Deze activist zal op 21 mei weer samen met anarchist/kunstenaar Jan Bucquoy een ‘staatgreep’ plegen, georganiseerd vanuit café De Dolle Mol in het centrum van Brussel. Live-beelden van de ‘staatsgreep’ en de arrestatie van beiden zijn te zien op www.dollemol.be.
1e Paasdag, zondag 23 maart
Dolle Mol, centrum Brussel
Zelfs de Franstalige aanwezigen vonden het tot mijn verbazing 'chouette' in de roemruchte Dolle Mol op 1e Paasdag. Er werd geluisterd, meegezongen (De mensheid, de mensheid, het is zo'n fijne club ...), gelachen en geapplaudisseerd.
En dan was daar nog 'Marcske' die spontaan ging meedoen op een mondharmonica. Na mijn optreden begeleidde ik hem terwijl hij een vette blues speelde. 'Een magisch moment', aldus Aart, een Nederlander die wel eens achter de bar staat in de Mol.
'Marcske' is een nogal speciaal geval. Hij schijnt vroeger een wereldberoemde (en rijke) fotograaf te zijn geweest. Hij zwalkt nu door de stad, speelt hier en daar wat muziek en haalt grappen uit in ruil voor glaasjes zoete witte wijn.
Jan Buckuoy was er ook. Hij is officieel de uitbater van deze kroeg en tevens voorzitter van de Vzw (stichting) die de boel beheert. Hij presteert het om hier met steun van de Vlaamse overheid cursussen Marxisme voor beginners in het Frans te geven. Zie: www.dollemol.be.
Buckuoy is een provocateur eerste klas. Hij maakt films (o.a. 'La vie sexuelle des Belges', schrijft boeken (o.a. 'La vie est Belge') en schildert, fotografeert etc. Op de achtergrond een foto-op-doek van zijn persiflage op een Kuifje-strip, waarover hij nog gedonder heeft gehad met de erven Hergé. De fameuse striptekenaar was, zo weet Buckuoy, overigens 'fout' in de oorlog, hij publiceerde in door de Duitsers gecontroleerde kranten als Le Soir.
Oh ja, de voorbereidingen voor de jaarlijkse 'staatsgreep' op 21 mei zijn weer in volle gang. Niet verder vertellen, want het is 'top-secret'. Vorig jaar bestormden Jan en zijn compaan Arne het koninklijk paleis met een nieuwe versie van de Belgische vlag: zwart en rood met een banaan in het midden...
Na het optreden in de Mol nog even door de Rue des Bouchers. Supertoeristische kitch. Maar als de klinkers nat glanzen in het neonlicht, dan is dat toch ook wel mooi.
Een dag eerder, op 22 maart, kon ik deze foto maken van Marie en haar caracollen in de Hoogstraat in de Marollen. Goh, wat allitereert dat, schat.
Marie is al ver in de 70 en staat nog dagelijks zeeslakken (wulken, meer bepaald) in bouillon te verkopen. Inmiddels heeft ze de status van bekende Belg bereikt, omdat ze een behoorlijke rol speelde in de serie 'Het leven zoals het is' over de Marollen op de Vlaamse tv. De jeugd van de Marollen heeft in de Kandelaarstraat de geschiedenis van de wijk op de muur geschilderd. Marie staat er afgebeeld naast Jean 'Toots' Thielemans, die hier ook is geboren.
Anderlecht, 2 maart
Van de vele grote markten in Brussel is die bij het Anderlechtse abattoir zeker een van de grootste en boeiendste. Anderlecht licht tegen Sint-Gillis, aan de andere kant van het Zuid-Station. Er waren de laatste tijd problemen met jeugdbendes die stenen en molotovcocktails naar bussen gooiden. Het personeel van het openbaar vervoer ging in staking.
Het is geen excuus, maar veel jongeren hebben weinig zicht op een fatsoenlijke toekomst. De voorpagina van De Standaard van vandaag (ik schrijf dit op 29 maart): 'Brusselse kloof arm-rijk dramatisch'. 'Een reëel gevaar voor de stad en haar toekomst’, aldus Charles Picqué, minister-president van het gewest (en tevens burgemeester van onze gemeente Sint-Gillis).
De markt heeft een stevige Noord-Afrikaanse (zeg maar Marokkaanse) tint. Is de mevrouw op de foto die aan het einde van de markt tussen de rommel zit een Moslima die de Koran leest of een Vlaamse madam die een flodder verslindt?
Moord in de Marollen
13-02-2008
Hij vermoordde zijn vader, moeder en zus in het ouderlijk huis annex stoffenwinkel in de volkswijk Marollen, maar was ontoerekeningsvatbaar. Dat is althans de conclusie van de gerechtspsychiaters die de 19-jarige L.S. onderzocht hebben. Hij zou aan schizofrenie lijden. Groot nieuws vandaag na enige tijd van stilte in alle Belgische media.
Het parket is ervan overtuigd de jongeman de dader is. De drievoudige moord vond op 16 juni 2007 plaats in het pand aan de Kapucijnenstraat. De advocaten van L.S. verzetten zich nog tegen de bevindingen.
Ik ben eens gaan kijken waar het allemaal gebeurde. Het is een zijstraat van de Blaesstraat, vlakbij het Vossenplein met zijn dagelijkse rommelmarkt. Wat meteen opvalt is dat de stoffenzaak (Extreme Tissus) tegenover een stripmuur ligt, zoals er die in heel Brussel te vinden zijn. Het betreft Blondie en Blinkie van tekenaar Jijé. Als je doorloopt kom je nog een strip tegen. De legendarische zwarte zangeres Josephine Baker wordt gered door een pater, meer verklap ik hier niet. Ga je aan het einde van de Kapucijnenstraat twee keer rechts, dan kom je via de Huidevettersstraat in de Sint-Gisleinsstraat.
Hier word je geconfronteerd met de Berg van Barmhartigheid, het enige Pandjeshuis in België, en nog wel een overheidsinstelling ook.
Op de website (www.bergvanbarmhartigheid.be) staat onder meer te lezen:
‘Het is wel bekend dat men enkel leent aan de rijken. En toch, gelegen in hartje Brussel, op twee stappen van de Zavel en het Justitiepaleis, biedt een groot gebouw, een beetje streng aandoend weliswaar, plaats aan een openbare instelling die zich sedert 1618 inspant om deze beruchte uitspraak tegen te spreken.’
Ik wist niet dat het nog bestond! Binnen zie ik inderdaad allerlei mensen spullen aanbieden bij de loketten. Als je iets beleent en je komt niet binnen zes maanden terug om het terug te kopen of om je lening te verlengen, dan wordt je onderpand aangeboden tijdens een van de vele openbare verkopen.
Schuin tegenover de Berg van Barmhartigheid is een prachtig, sprookjesachtig basisschooltje. Het blijkt een gebouw te zijn uit 1900 van Victor Horta, de meester van de art nouveau himself.
Zou de jonge moordenaar hier naar school gegaan zijn? Ik weet het niet. Nog twee keer rechts en je bent weer bij het pand des onheils, dat al geruime tijd te huur staat.
Aswoensdag op Hoogte Honderd
Dichter bij God kan je in Brussel nauwelijks komen; de Sint-Augustinuskerk in Vorst is gebouwd op een van de hoogste punten in de stad, het Hoogte Honderdplein. Op Aswoensdag woonden we de eucharistieviering bij in deze kerk, die bovenop de berg staat, in het midden van een rotonde die acht straten aaneen knoopt.
Een bijzondere mis, waaraan alle parochies van Sint-Gilles en Vorst deelnamen. Honderden parochianen, veel priesters en vijf talen: Frans, Nederlands, Spaans, Portugees en Italiaans.
Het was lang geleden dat ik nog eens een askruisje ging halen. De sfeer van vervlogen tijden, het katholicisme van mijn jeugd. Een beetje achterhaald, wat mij betreft, maar toch ook ontroerend.
@@@@@@@ 2007 @@@@@@@
Stoelpoot als dwarsfluit 31-12-2007
In het ondergrondse café-theater La Samaritaine in de Marollen zagen we van de week een intieme voorstelling van Max Vandervorst. Een muzikant die instrumenten bespeelt, die hij zelf maakt van gerecyclede rommel. Ceci n´est pas un spectacle, heette het. Een gieter als saxofoon, een fietsframe als harp, een kolenkit als klankkast van een gitaar een stoelpoot met stoel en al als dwarsfluit. Het theatertje is een aandoenlijke plek, gerund door een idealiste. Zie: www.lasamaritaine.be. Voor Max: www.maxvandervorst.be.
Babylonisch België
2-12-2007
Formateur Leterme heeft de handdoek in de ring gegooid en op dit moment weet nog niemand hoe het verder moet met België.
Maar wij geven het nog niet op!
Terwijl wij hier in Brussel huren van Marokkaanse moslims (die Frans, Arabisch en Nederlands spreken), we vanmorgen naar onze Chinese tandarts gingen, de kruidenier op de hoek een Aziaat is, de kroeg op de andere hoek Portugees, ik als enige Nederlander Franse les volg met een groep waarin Polen, een Hongaarse, een Bulgaarse, een Russische, een Duitse, twee Grieksen, een Engelsman (uit Wales), een Braziliaanse, een Vietnamees, een Indonesiër, een Spaanse en een Italiaan, zijn de Vlamingen en de Walen er nog steeds niet uit hoe het verder moet met hun drietalige (haha, allang niet meer en nooit meer) landje.
Skyline Brussel
Het schijnt dat hier in Brussel het Engels op weg is om de meest gesproken taal te worden. In het zakenleven en de Europese politiek gebeurt dit al op grote schaal. Ook schijnt het zo te zijn dat de meeste Waalse en Vlaamse jongeren tegenwoordig wel Engels leren, maar niet elkaars talen. Hoewel ik moet toegeven dat ik in mijn opsomming van deelnemers aan de Franse les twee Vlaamse studenten nog niet had genoemd. Als België blijft bestaan zal een toekomstige generatie federale politici in het parlement Engels moeten spreken om überhaupt nog te kunnen communiceren…
Wat ik nu pas constateer, we wonen hier 8 maanden, is dat Brussel in feite onbekend en onbemind is bij een groot deel van de Vlamingen én Walen. Bij een eventuele verdere opdeling van het land, zal Brussel dus grotendeels op zichzelf zijn aangewezen. De regering van Wallonië is gevestigd in Namen. De doorsnee Waal heeft geen boodschap aan Brussel. Ook voor de meeste Vlamingen is Brussel relatief onbekend terrein, hoewel hun regering wel hier is gevestigd.
Skyline Brussel vanaf de Kroonlaan
Daniel Cohn Bendit – omstreden mei-68-icoon en leider van de groene fractie in het Europees parlement – gaf zijn visie te kennen in de Waals/Brusselse krant Le Soir van 28 november 2007: “Tachtig procent van de Vlamingen heeft gestemd voor separatistische partijen die met vuur spelen. (…). Ze hebben de morbide neiging steeds verder te gaan in hun drang naar splitsing. Als je begint met de kinderbijslag te splitsen, waarom zou het daarbij stoppen? (…) Jullie behouden België, maar jullie maken steeds minder België. Jullie moeten de Vlamingen dwingen eindelijk tot een beslissing te komen.(…)” Ook de Walen krijgen een sneer: zij moeten ophouden met "het elitairisme van de Franstaligen die zeggen geen belangstelling te hebben voor het Vlaams". De journalist verwoordt een mening die gangbaar is in de Waalse en franstalige opinie: "Het Vlaams dient ons tot niets. Waarom zouden we het leren?" Cohn-Bendit reageert fel: "Als u dit meent, scheidt dan onmiddellijk. Het Vlaams is de taal van de grootste gemeenschap in dit land, toch.."
Cohn Bendit zegt ook dat de Vlamingen weliswaar inmiddels de meeste macht hebben (numeriek, in het federaal parlement en economisch), maar dat ze zich toch gedragen vanuit een reflex van onderdrukten, een hang naar revanche. Dat is misschien begrijpelijk, maar niet wenselijk. Je kan en mag natuurlijk wel eens een tikkie terug geven, maar het zou beter zijn daarna weer samen verder te gaan, lijkt mij.
Edoch: een veel lossere federatie met meer eigen verantwoordelijkheid voor de gewesten lijkt mij toch de meest waarschijnlijke optie voor de langere termijn. Regio’s binnen Europa, waarom niet? De boedelscheiding zal echter technisch een hele klus zijn, ik mag hopen dat het geen al te groot zooitje wordt…
17-10-2007
Dag van Verzet Tegen Armoede
Guido Belcanto en de groep van t’ANtWOORD
17 Oktober is de Internationale Dag van Verzet tegen Extreme Armoede. In België wordt daar op vrij grote schaal bij stilgestaan. De acties en plechtigheden worden veelal georganiseerd door Verenigingen Waar Armen Het Woord Nemen. Dat klinkt Nederlanders waarschijnlijk vreemd in de oren (zo verging het mij in ieder geval). Maar echt: hier zijn in het hele land van deze verenigingen waar mensen die in armoede leven elkaar ontmoeten, activiteiten ontplooien en zelfs meedenken en praten over het beleid dat hen aan aangaat. Daar kunnen veel andere landen echt nog iets van leren!
Het is allemaal begonnen met het beleid dat gebaseerd is op het Algemeen Verslag over de Armoede van 1994.
De uitgangspunten van dit Verslag werden destijds mede gemaakt door mensen van de Internationale Beweging ATD Vierde Wereld, die de armsten zelf centraal stellen in elke oplossing van het armoedeprobleem. Aan het verslag werd ook daadwerkelijk meegewerkt door de armsten zelf.
Een ander gevolg van het verslag is dat hier inmiddels zelfs een officiële opleiding bestaat met erkend diploma voor Ervaringsdeskundige in Armoede en Uitsluiting (ja, beste lezer, dit gebeurt werkelijk op de planeet aarde, en wel in België). Mensen die soms letterlijk uit de goot komen kunnen via deze weg betaald medewerker worden bij een organisatie die zich met armoedebestrijding bezighoudt. Het systeem heeft voor- en nadelen, maar is op zijn minst uniek en waardevol als poging.
Op 17 oktober was er onder meer een landelijke manifestatie bij de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel. Daar was zoal een optreden van de van t’ANtWOORD (= armen nemen het woord) uit Turnhout met Guido Belcanto, Vlaams zanger van het levenslied. Ze hadden samen een lied gemaakt, waar ze in Turnhout nog steeds trots op zijn. Luister hier.
Cultuur als wapen tegen armoede, daar geloof ik in. Dit is een goed voorbeeld. Een artikel dat ik hierover schreef vind je hier.
De Internationale Beweging ATD Vierde Wereld organiseerde de jaarlijkse plechtigheid bij de Gedenksteen voor Slachtoffers van Armoede bij het Europees parlement. Onder meer werd de tekst op de steen in vier talen voorgedragen. Een fragment:
"Waar mensen gedoemd zijn in armoede te leven worden de Rechten van de Mens geschonden. Zich verenigen om die rechten te doen eerbiedigen is een heilige plicht."
23-09-2007
Steen door ruit café Dolle Mol
De autoloze zondag op 23 september blijkt een prima gelegenheid om enkele aspecten van het Brussels labyrint nader onder de loep te nemen. Om te beginnen ga ik naar de Kapellekerk omdat ik heb gehoord dat hier de schilder Pieter Bruegel de Oude is begraven. Dat is gedeeltelijk waar, zo vertelt huismeester Sergej, een Rus, die sinds tien jaar in Brussel woont. Hij spreekt niet alleen Frans, maar ook behoorlijk Nederlands. Bruegel woonde van 1563 tot aan zijn dood in 1569 met zijn vrouw Mayken aan de Hoogstraat, midden in de huidige Marollen en werd bij de Kapellekerk begraven. Later is in de kerk een gedenksteen geplaatst met daarbij een imposant schilderij van de hand van zijn zoon Jan.
Een beeld dat me ook raakt in de Kapellekerk is dat van Nuestra Señora de la Solidad, Onze Lieve-Vrouw der Eenzaamheid, dat zich hier sinds ruim twee eeuwen bevindt. Met een prachtige tekst erbij van de Belgische schrijver Michel de Geldherode uit zijn boek Tovermiddelen (1941). “Ik kom haar opzoeken, ’s morgens vroeg en soms ’s avonds laat. Ik ga in het hoekje voor haar altaar zitten, ik groet haar en blijf zitten in stilte: ik zeg niets, ik vraag niets, ik heb haar niets te vertellen. Haar aanwezigheid alleen werkt heilzaam…”, schrijft De Gelderhode onder meer over de Señora.
Nog meer contemplatieve stilte temidden van het stadsgedruis tref ik niet veel later aan in de Madeleinekerk in het centrum, vlakbij de Kunstberg. De zon manifesteert zich via de glas-in-loodramen als hemels licht.
In de straat bij de kerk zitten de daklozen Miguel met zijn hond Dingo en Frank te bedelen. De zon schijnt en de passanten zijn redelijk vrijgevig vandaag. Op zo’n moment heeft het zwerversbestaan een zweem van romantiek. De alledaagse werkelijkheid van de gemiddelde dakloze is echter keihard en absoluut niet plezant. Brussel telt er zo’n 2000. Eerder op de dag was ik al even op bezoek bij Jamais Sans Toit (Franse woordspeling: Nooit zonder jou – Nooit zonder dak), een dagopvang voor daklozen aan de Dinantstraat. Normaal is het hier vol, maar op deze mooie dag is het op straat goed uit te houden. Gastheer Joost (een Nederlander die zelf op straat heeft geleefd) kan het rustig aan doen en mee een kaartje leggen.
Aan het einde van de middag ga ik naar café de Dolle Mol. Daar blijkt die nacht een steen door de ruit te zijn gegooid. Ook binnen is er schijnbaar het een ander vernield. De steen is door een raam gegaan waarop de kunstenaar Albin, die hier eerder een expositie had (zie 10-06-2007), met de hand een portret had geschilderd. Albin komt toevallig ook aanwippen en bekijkt de restanten van zijn werkje gelaten.
